World’s End dag 9

Het einde van de wereld ligt niet bij Hoek van Holland of bij Den Helder. Het ligt in Horton Plains en het is een helletocht om er te komen. Vooral als het tegen de voorspellingen in toch regent en de regenjacks dus in het hotel lagen.

Van de groep ging alleen Kees met ons mee. De rest vond de omschrijving van de trip en het vertrektijdstip niet bij vakantie passen. Waarschijnlijk hebben ze gelijk. Ze gingen lekker taart eten en winkelen in de stad. 

Om zes uur met ontbijtpakketjes in het busje gestapt voor een rit anderhalf uur naar het park. De rit was grotendeels in de mist verreden, dus we hadden niet veel hoop op mooie uitzichten.

Aangekomen in het park was al snel duidelijk waar we heen moesten. Welgemoed gingen we op pad. 

 Het was op dat moment nog droog en redelijk helder. We hadden nog geen idee wat voor pad ons te wachten stond.

Na een paar kilometer over nog redelijk pad kwamen we bij het eerste uitzichtpunt. We hadden ons inmiddels gebruikelijke geluk, want het werd eventjes helder, zodat we mooi naar beneden konden kijken. Het is hier ruim 2100 meter boven NAP en de kloof is een paar honderd meter diep.

Op naar het uiteindelijke doel van de wandeling. Nog een kilometer te gaan en inmiddels was de weg weg.

De eskimo op deze foto is onze gids mr. J, die ons overal vergezelt. Hij droeg vandaag een zeer ruimvallend jack dat hij voor 500 roepies (€2,50) had gekocht. Dat gecompleteerd met een pet en oorwarmers want het was wel erg koud voor hem, zo’n 15 graden. Hij had speciaal voor deze wandeling schoenen gekocht, want zijn wandelschoenen stonden nog thuis.

Het regende inmiddels een klein beetje en we waren blij dat we het eindpunt bereikten. Ook hier trok de mist weer even op en konden we wat foto’s maken.

we namen dezelfde weg terug, omdat de rondweg een stuk moeilijker begaanbaar was en Mieke zich niet goed kan vastgrijpen.

Inmiddels ging het steeds harder regenen en we moesten iets verzinnen om te voorkomen dat het gips van Mieke nat zou worden. Gelukkig heeft de rugzak een hoes om hem droog te houden en deze paste ook prima om haar arm. 
Het pad was inmiddels veranderd in een reeks kleine watervallen waar we overheen moesten klimmen.

Gelukkig is het allemaal goed gegaan, zonder uitglijders of valpartijen. Wel tussentijds even rusten.

Na bijna 10 km en ruim 14.000 stappen was Mieke wel blij om heer hert weer terug te zien.
Nog een kop thee om warm te worden en een snack met pittige uienvulling. Terug naar de parkeerplaats. Daar kwamen we nog een Sambar hert tegen dat ook dienst deed als zitplaats voor wat kouwen. Het beest was helemaal niet schuw en liet zich tot een meter naderen.

 De video bewijst dat deze niet was opgezet.

Terug in het busje voor weer anderhalf uur rijden naar de heerlijke warme douche. 

 De taartclub kwam ook weer terug. De rest van de dag hebben we weinig meer gedaan. 
Morgen weer verder naar Kandy